TATUAŻYSTA Z AUSCHWITZ- HEATHER MORRIS

 

"Tatuażysta z Auschwitz" to książka obliczona na wywołanie emocji i to się autorce udało. U mnie wywołuje emocje bardzo konkretne. Jakie? Obrzydzenie, zażenowanie i irytację. Rozumiem, że można pisać książki w jakiejś konwencji, ale nazywanie tego historią na faktach jest skandaliczne. Ten tytuł jest cynicznym wykorzystywaniem niewyobrażalnych tragedii ludzkich do robienia pieniędzy. Każdego, kto pisze, że to "trudna opowieść o miłości w obozowych realiach, ale oparta na faktach" zapraszam do zwiedzenia Muzeum Auschwitz z przewodnikiem, który szczegółowo wytłumaczy, jak wyglądała codzienność w obozie. Odsyłam również do strony internetowej Muzeum, gdzie znajdziecie rekomendowane przez tę instytucję tytuły, jeśli chcecie dowiedzieć się o faktach. Polecam sięgnąć po analizę dr Wandy Witek-Malickiej, gdzie opisuje szerzej bzdury zawarte w powieści, która chciała napisać scenariusz romansu, wyszła jej z tego książka, ale żeby się sprzedało to umiejscowiła akcję w obozie koncentracyjnym. Nie czytam romansów i tego gatunku nie krytykuję, bo nie mam w zwyczaju oceniać czegoś, o czym nie mam pojęcia. Jednak tematem Auschwitz interesuje się od lat i uważam, że Heather Morris robi więcej szkody niż pożytku, jeśli chodzi o pamięć zamordowanych w obozach śmierci. Przerażające, że taki szkodliwy gniot stał się bestsellerem i dojenie kasy z tego tematu wchodzi na kolejny poziom, bo powstaje serial na podstawie tych bzdur. "Tatuażysta z Auschwitz" to jeden z przykładów tej budzącej irytację fali "dzieł", gdzie kluczowa jest nazwa obozu, a reszta nie ma znaczenia. Liczy się kasa. Czy to będzie szachista, bibliotekarz czy inny wiolonczelista, jest zupełnie bez znaczenia. Sprzedaje się jako prawdziwą historię i już. W kontrze polecam sięgnąć po książki naprawdę wartościowe jak "Człowiek w poszukiwaniu sensu", "Człowiek i zbrodnia", "Dzieciństwo w pasiakach". "Tatuażysta..." to strata czasu i nerwów. Moja pierwsza wizyta w Muzeum Auschwitz to długie godziny spędzone na chodzeniu i wnikliwym słuchaniu przewodnika. Potem jeszcze dłużej dochodziłem do siebie po tym, co widziałem. Szkoda, że autorce tego gniota nie przyszło do głowy przed napisaniem, żeby przyjechać do Muzeum.